Niesamowite jest dla mnie to, w jaki sposób Lem kreował światy literackie. To jeden z nielicznych autorów, do którego dzieł z przyjemnością wracam. Czy potraficie sobie wyobrazić, że „Bibliotece XXI wieku” opowiada o „apokryfach” – fikcyjnych recenzjach i wstępach do książek, które nie istnieją? Słyszeliście, żeby, ktokolwiek inny porwał się na tego typu karkołomne zadanie mające uwypuklić spojrzenie danego pisarza na wiele fundamentalnych zagadnień? Mnie się to nie zdarzyło. Wyobraźnia i erudycja Stanisława Lema niczym plazma. Osobliwie opowiada tu o kosmologii, socjologii, fizyce, naturze wszechświata, eseistyce. Odnosi się do spraw, które budowały codzienność. Pisze o dylematach egzystencjalnych. Diagnozuje w nieszablonowy sposób kondycję ludzkiej natury. Zmusza czytelnika do pogłębionej refleksji nad zastaną codziennością i wypadkowymi rozwoju cywilizacyjnego. Przekrój zagadnień, jakie obejmuje jest godny podziwu, pobudza synapsy. Talent Lema w pełnej krasie tu. Edycja wyjątkowa, ponieważ rozdziały II i III tekstu „One Human Minute” pierwszy raz ukazują się w języku polskim za sprawą przekładu Tomasza Lema, będącego synem tegoż wirtuoza pióra. Sporym atutem jest mnogość odsyłaczy do przyszłości nauki. Lem gra z samoświadomością czytelnika.Bawi się konwencjami, formą. Odnalazłam również niewybredny humor, wizjonerstwo Lema, pokłosie wojen, groteskę, paradoksy i absurdy istnienia oraz wtrącenia o religii. Ujmuje metafizyczny wymiar i fakt, iż każdy odczyta ferowane tezy przez własne doświadczenia. „Biblioteką XXI wieku” należy się delektować i wnikliwie czytać -najlepiej w ciszy. Szukać poprzetykanych symboli, alegorii. A przede wszystkim doszukiwać się spojrzenia futurologa na wszystko, co ludzkość może czekać w przyszłości.